Waarom jouw verhaal er wél toe doet (ook al denk je van niet)
Van de week sprak ik een cursist. Een coach, gespecialiseerd in loopbaanbegeleiding voor zorgprofessionals.
Ze had net een blog geschreven en was er niet blij mee.
“Het staat allemaal al online,” zei ze. “Waarom zou ik nog publiceren als er al zoveel over mijn vakgebied is geschreven? Er zijn tig loopbaancoaches die daar ook iets over zeggen.”
Herkenbaar, toch? En meteen die vraag in je hoofd: “Waarom zou ik nog meedoen?”
Want ja, natuurlijk is vrijwel alles al geschreven.
Over mindset, over marketing, over een scheve grote teen.
Google spuugt voor elk onderwerp minstens vijftig meningen en drie ebooks uit.
Dus waarom zou jij je mond opendoen?
Hierom: omdat jij het nog niet hebt gezegd.
Klinkt simpel. Is het ook.
De stille kracht in je tekst
Hier zit het misverstand: je denkt dat het om de informatie gaat.
Om de kennis, de tips, de stappenplannen.
Alsof je een soort wandelende Wikipedia bent (met meer emotie, dat dan wel).
En zodra blijkt dat iemand anders ook al over jouw onderwerp heeft geschreven (wat altijd zo is) denk je: zie je wel, ik heb niets toe te voegen.
Onzin.
Want het draait niet om de losse feitjes. Iedereen kan kennis vinden — in de bieb, op YouTube of van die ene influencer die alles in bulletpoints zegt.
Wat mensen zoeken, is jou.
Wat maakt jouw verhaal uniek (ook al lijkt het op dat van een ander)?
Jij bent niet zomaar nummer zoveel.
Niet omdat je briljante dingen weet die niemand anders weet, maar omdat jij die kennis hebt opgedaan via je eigen omwegen, blunders en briljante ingevingen om drie uur ’s nachts.
Dat vormt jouw blik: jouw manier van kijken naar een probleem.
En dat maakt je verhaal interessant voor precies de mensen die jij wilt helpen.
Neem die cursist. Ze had jarenlang als verpleegkundige gewerkt voor ze loopbaancoach werd.
Ze weet hoe het voelt om vast te zitten in een baan die je leegzuigt.
Hoe je ligt te malen omdat er wéér geen tijd was om iemand liefdevol te helpen. Hoe je met een knoop in je maag naar huis gaat terwijl er alleen onervaren handen aan het bed staan.
En hoe je jezelf voorhoudt dat het ‘wel meevalt’, terwijl het vanbinnen allang niet meer zo voelt.
Daardoor weet ze als geen ander dat echte loopbaanverandering niet begint met sollicitatietips, maar met erkenning van die uitputting.
Dat lees je niet in een standaard blog over loopbaancoaching.
Dat voel je bij haar verhaal.
Niet bij een willekeurige coach. Bij háár.
En dat geldt ook voor jou.
Precies daar ligt je kracht als schrijver: niet in het nieuwe, maar in het herkenbare dat jij anders zegt.
Hoe je stopt met vergelijken (en weer durft te schrijven)
Toch blijf je het doen.
Je leest wat anderen publiceren. Denkt: zie je wel, dit kan ik niet.
Zij zijn beter. Scherper. Grappiger. En hun foto’s hebben wél een filter dat klopt.
Je googelt je onderwerp: 967.721 hits, alleen al in het Nederlands. Binnen drie minuten ben je van gemotiveerd naar murw.
Je klikt. Leest. Scrolt. En klapt dicht.
Eén muisklik en je hebt jezelf keurig klein gemaakt.
Jammer.
Dus draai het om.
Vergeet de rest. Vergeet wat al is geschreven.
Vertel wat jij te vertellen hebt.
Want daar haken mensen op aan:
Op jouw blik.
Op jouw verhalen.
Op die momenten waarop je het ook niet wist. Waarop je twijfelde.
Waarop je iets probeerde en het grandioos mislukte.
Of juist die keer dat een klant één zin zei waardoor ineens alles klopte.
Dat is waar mensen op ‘aan’ gaan.
Mensen kopen geen kennis.
Ze kopen de mens achter die kennis.
Ze kopen jouw blik. Jouw aanpak. Jouw energie.
De manier waarop jij dingen uitlegt. Inclusief die neiging om halverwege een zin iets totaal anders te bedenken (haha: ja, dat bedoel ik).
Er zijn misschien honderd anderen die ook over jouw onderwerp schrijven.
Maar geen van hen is jij.
Geen van hen heeft jouw verhaal, jouw achtergrond, jouw rare trekjes of je voorkeur voor dubbele spaties.
Dus: stop met vergelijken. Stop met denken dat alles al gezegd is.
Het is niet gezegd door jou.
En dat maakt het verschil.
Dat is precies waarom jouw verhaal ertoe doet. Zelfs (of juist) als het al duizend keer verteld is.